चितवन : २०५० साल जेठ ४ गते । चितवनको चर्को घाम । बिहानको करिब ११ बजेको समयमा गाँजीपुरसँग जोडिएको नारायणी नदीमा माछा मार्न चार जनाको समूहमा साथीहरूसँग गएका थियौँ । नदीमा माछा मारेर नै हामीहरूको जीवन धान्नुपथ्र्याे । त्यसबेला नारायणीमा एकदमै धेरै माछा पाइन्थ्यो । छप्की जालमा माछा पर्दै थियो । म अरू साथीभन्दा अघि थिएँ । जाल हान्दै जति अघिअघि जान्थेँ त्यति नै धेरै काभ्रे माछा पर्दै थियो । मेरा आँखा दुई चट्टानका बीचमा एउटा मुढाजस्तो देखिने वस्तुमा प¥यो । मलाई लास हो कि भन्ने लाग्यो ।
साथीहरूलाई लास देखेको खबर गरेँ । लासको नजिकै पुगेँ । घोप्टो अवस्थामा लास अड्किएर बसेको पाएँ । पानीको माथिको सतहभन्दा आधा फिटमा लास डुबेको थियो । अनि साथीहरू र म भएर बाँसको भारोको सहयोगमा नदी किनारमा निकाल्यौँ । लासलाई ओल्टाइपोल्टाइ हेर्यौँ । आँखाको नानीमा बाहेक अन्य ठाउँमा चोट थिएन । लास हेर्दा लाग्थ्यो, उठेर बोल्छ जस्तो । एकदमै फ्रेस । शरीरमा खैरो रङको लामो बाउले सर्ट थियो, पाइन्ट भने थिएन । दुवै खुट्टामा मोजा थिए ।
लास पाए पनि मदन भण्डारीको जीप दुर्घटनामा मृत्यु भएको छ भन्ने थाहा थिएन । त्यही बेला चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जको गस्तीमा खटिएका चार जना नेपाली सेना आइपुगे । उनीहरूले लास हेरे । सेनाहरूलाई मदन भण्डारीको मृत्युबारे थाहा रहेछ । हेरेपछि सेनाहरूले कालो छ, कुनै भारतीय हुन सक्छ भने । लासलाई बगाउन लागे । हामीले बगाउन दिएनौँ । जेठ ४ गते लासलाई नदी किनारमै छाडेर घर फर्कियाैँ । घरमा बाजेलाई लास भेट्टाएको बताएँ । बाजेले शायद मदन भण्डारीको लास होला भन्नुभयो । उहाँले पुलिसलाई खबर गर्न भन्नुभयो तर पुलिसलाई खबर गर्ने आँट गरिनँ ।
जेठ ५ गते कुलो खन्दै थिएँ । दासढुंगाबाट एउटा टोली पौडी खेल्न जान्ने मान्छे खोज्दै गाँजीपुर आइपुगेछ । टोलीसँग मेरो बुबाको भेट भएछ । बुबाले हाम्रा छोराहरूले लास भेट्टाएको टोलीलाई जानकारी दिनुभएछ । लगत्तै टोलीसँग हामी काठेडुंगा लिएर लास भएको ठाउँ पुग्यौँ । नभन्दै त्यो लास नेता मदन भण्डारीको रहेछ ।
डुंगामा लास हालेर वारि आयौँ जुन ठाउँमा अहिले मदन भण्डारी स्मृति पार्क बनिरहेको छ । फर्केर आउँदा मान्छे चौरमा अटाएका थिएनन् । ठुलो मेला लागेको जस्तो भीड । अनि पत्रकारहरूले मलाई सोधीखोजी गर्न लागे । जिल्ला प्रशासनबाट आएका कर्मचारीहरूले पनि सोध्न लागे । धेरै दिनसम्म मलाई र मेरा अरू तीन जना साथीलाई घटनाबारे मान्छेहरूले सोधिरहे ।
ठुलो मान्छेको लास भेटेकामा आफूलाई भाग्यमानी र अभागी दुवै ठान्छु । अहिले पनि ती घटनाक्रमहरू मेरा आँखा अगाडि घुमिरहन्छ । १८ वर्षको हुँदा लास भेटेको थिएँ । अहिले ४३–४४ वर्ष पुगेँ । त्यति ठुलो नेताको लास भेटाउँदा मलाई पक्कै सरकारले नेपाली सेनामा जागिर दिन्छ कि भन्ने लाग्यो । त्यस समयमा सिपाहीको लास भेटाउने मान्छेले नेपाली सेनामा जागिर खान पाउँथे । कुरा पनि चलाएँ तर भएन । अनि म वैदेशिक रोजगारीका लागि साउदी अरब लागेँ । बाह्र वर्ष साउदी बसेर नेपाल फर्किएँ । अहिले विदेशबाट फर्किएको ११ वर्ष भयो । एउटा ट्रयाक्टर किनेको छु । आर्थिक अवस्था कमजोर नै छ । मसँगै लास भेटाएका किसान ठकुरी नेपालमै छ । श्यामबहादुर थापा मगर साउदी र टेकबहादुर आलेचाहिँ मलेसियामा छ ।
राष्ट्रपति विद्यादेवी भण्डारीसँग पार्ककै विकासको योजनासहित डेलिगेसनमा काठमाडौं जाँदा भेट भयो । मलाई अरूले लास भेटाउने मान्छे यही हो भनेर चिनाइदिए । म विदेश भएको समयमा मेरो प्रशंसापत्र बुबालाई प्रदान गरिएको रहेछ । अहिले त्यो प्रशंसापत्र जतन गरेर राखेको छु ।
मेरो इच्छा भनेको सरकारले गाँजीपुरलाई नमुना बस्तीका रुपमा विकास गरोस् भन्ने छ । अनि अहिले नेकपाकै सरकार छ, स्वर्गीय मदन भण्डारीकी धर्मपत्नी देशको राष्ट्रपति हुनुहुन्छ । मलाई नभए पनि मेरा छोराछोरीलाई अवसर दिए हुन्थो भन्ने लाग्छ ।
(रासस प्रतिनिधि सुरेन कुँवरसँग थापाको कुराकानीमा आधारित)
प्रकाशित मिति: शुक्रबार, जेठ ३, २०७६
